Blizny keloidowe to zmiany wyglądem przypominające narośla, będące efektem nieprawidłowego zabliźnienia rany. Potocznie nazywane są bliznowcami i łatwo je rozpoznać, bowiem przerost dotyczy nie tylko grubości blizny, ale także jej powierzchni, często większej niż rana, w miejscu której się pojawia.
Blizny keloidowe powstają w wyniku nieprawidłowego procesu gojenia się skóry, której ciągłość została przerwana podczas cięcia chirurgicznego, urazu mechanicznego, wykonywania piercingu czy poważnego oparzenia. Za ich pojawienie się odpowiedzialny jest nadmiernie wyprodukowany przez fibroblasty w procesie zabliźniania kolagen. Blizny keloidowe najczęściej pojawiają się u Pacjentów, których indywidualna predyspozycja do nieprawidłowego gojenia się skóry zostanie wzmocniona niewłaściwą, a więc zbyt późno rozpoczętą, nieumiejętną czy opierającą się na nietrafnie dobranych preparatach, pielęgnacją rany.
Zazwyczaj przybierają nieregularny, wypukły kształt, mają ciemnoróżowy kolor oraz gładką powierzchnię. Często niniejsza nadmierna tkanka wykracza poza ranę, na miejscu której narasta. Charakterystycznemu wyglądowi blizny keloidowej, uznawanemu przez niektórych Pacjentów za nieestetyczny, niekiedy towarzyszy także dyskomfort w postaci swędzenia, pieczenia, nadwrażliwości na dotyk, a nawet bólu.
Leczenie blizny najczęściej polega na wykonywaniu zabiegów laserowych (głównie CO2) lub przeprowadzaniu terapii lampami LED. Są to nieinwazyjne metody, których celem jest spłycenie narośli oraz wyrównanie jej kolorytu z otaczającą zdrową skórą. Istnieje także możliwość chirurgicznego wycięcia nadmiaru tkanki, jednak ta metoda nie cieszy się dużą popularnością, bowiem jest znacznie bardziej inwazyjna niż pozostałe, a niekiedy przynosi odwrotny do zamierzonego efekt w postaci jeszcze większego przerostu. Najbardziej adekwatny w danym przypadku sposób leczenia powinien być dla każdego Pacjenta dobierany indywidualnie przez lekarza.