Biopsja ścinająca

Jedną z moż­li­wo­ści dia­gno­stycz­nych, która po­zwa­la le­ka­rzom na uzy­ska­nie in­for­ma­cji o sta­nie zdro­wia Pa­cjen­ta, któ­rych nie są w sta­nie do­star­czyć ba­da­nia ob­ra­zo­we, sta­no­wi biop­sja ści­na­ją­ca. W po­rów­na­niu do biop­sji igło­wej, jest to nieco bar­dziej in­wa­zyj­na pro­ce­du­ra, bo­wiem wy­ko­ny­wa­na jest w przy­pad­ku nie­po­ko­ją­cych zmian, zwłasz­cza skór­nych, któ­rych nie można pod­dać hi­sto­pa­to­lo­gicz­nym ana­li­zom pod mi­kro­sko­pem bez tak zwa­ne­go ścię­cia.

Biop­sja ści­na­ją­ca – wska­za­nia do ba­da­nia

Na biop­sję ści­na­ją­cą za­zwy­czaj kie­ro­wa­ni są Pa­cjen­ci, na któ­rych skó­rze le­ka­rze der­ma­to­lo­dzy ob­ser­wu­ją nie­po­ko­ją­ce zmia­ny. Jedną z nich, naj­pow­szech­niej dia­gno­zo­wa­ną, jest czer­niak – no­wo­twór skóry, któ­re­go wcze­sne roz­po­zna­nie moż­li­we jest ze wzglę­du na cha­rak­te­ry­stycz­ny wy­gląd na­ro­śli. Wiele pla­có­wek świad­czą­cych usłu­gi me­dycz­ne, w któ­rych wy­ko­ny­wa­ne jest chi­rur­gicz­ne usu­wa­nie zmian skór­nych, czę­sto pro­fi­lak­tycz­nie pod­da­je ba­da­niu hi­sto­pa­to­lo­gicz­ne­mu każdą wy­cię­tą zmia­nę skór­ną, bez wzglę­du na jej wy­gląd.

Biop­sja ści­na­ją­ca – prze­bieg ba­da­nia

Biop­sja ści­na­ją­ca nie jest toż­sa­ma z biop­sją wy­ci­na­ją­cą. Druga pro­ce­du­ra za­bie­go­wa po­le­ga na ana­li­zie z uży­ciem mi­kro­sko­pu wy­cię­tej chi­rur­gicz­nie zmia­ny, na­to­miast biop­sja ści­na­ją­ca to swo­iste ze­skro­ba­nie ze­wnętrz­nej po­wierzch­ni nie­po­ko­ją­cej zmia­ny w struk­tu­rze skóry. Do jej wy­ko­na­nia używa się cien­kiej igły, złusz­cza­jąc nią płaty tkan­ki nie­po­ko­ją­cej zmia­ny. Taki ro­dzaj po­bie­ra­nia ma­te­ria­łu do póź­niej­szych ana­liz umoż­li­wia wni­kli­wą ana­li­zę mi­kro­sko­po­wą struk­tu­ry, bu­do­wy oraz kształ­tu na­ro­śli, a co za tym idzie – za­kwa­li­fi­ko­wa­nia jej cha­rak­te­ru jako ła­god­ne­go lub zło­śli­we­go. Biop­sja ści­na­ją­ca nie­kie­dy wiąże się z po­zo­sta­wie­niem na skó­rze drob­nych blizn, któ­rych cha­rak­ter za­zwy­czaj jest za­ni­ko­wy.

W za­leż­no­ści od wy­ni­ku, wdra­ża­ne jest dal­sze le­cze­nie on­ko­lo­gicz­ne lub der­ma­to­lo­gicz­ne. W pierw­szym przy­pad­ku zmia­na jest wy­ci­na­na w ca­ło­ści z za­cho­wa­niem mar­gi­ne­su zdro­wej skóry, a na­stęp­nie Pa­cjent le­czo­ny jest far­ma­ko­lo­gicz­nie. Zmia­ny o cha­rak­te­rze ła­god­nym pod­da­wa­ne są sta­łej kon­tro­li der­ma­to­lo­ga.